Elf, dat ging het worden, want er konden nooit genoeg elfjes geboren worden, vonden haar ouders. Dat het produceren van Elfen misschien wel hun ecologische voetafdruk behoorlijk zou vergroten, deerde hen niet. Aan elfjes was een groot gebrek. Een jongetje hadden ze Tarik of Peter genoemd. Dat had niks met elven te maken, maar had ook veel betekenis, hadden ze uitgezocht.
Moeder werd al zenuwachtig rond de achtste van die nauwkeurig uitgerekende maand: zou het? Haar buik stond op knappen, ze sliep al dagen slecht en liep als een olifant te wiegen tussen woon- en slaapkamer. Vader zat maar op de klok te kijken en streepte de uren op het denkbeeldige behangpapier in zijn hoofd af.
Toen ze de tiende werd geboren, leek alles mislukt. Moeder probeerde de weeën nog uit te stellen, haar kracht in te houden, haar ademoefeningen in te zetten en allerlei gebedjes te doen, zodat ze de geboorte over middernacht kon tillen. Vader moedigde aan, duwde en wreef met zijn handen over de buik, maar dan in een opwaartse beweging. Het mocht niet baten. Elf was zo sterk en daadkrachtig dat ze er met een noodgang uitfloepte om 23.11. Ze huilde, schreeuwde zelfs, keek om haar heen en werd opeens stil en heel treurig, toen ze naar een stel beduusde, uitgeputte ouders keek met enorme, nee, reusachtige voeten. Daarna toverde ze gauw een magische glimlach op haar gezicht, waarna de sterretjes overal in het rond dwarrelden.
En de moraal van het verhaal is…. Dat kunnen er volgens mij meer zijn:
-De glimlach van een kind….
-Noem je kind geen Elf
-Noem je kind wel Elf
-Het vergroten van je ecologische voetafdruk is geen probleem, mits je grote voeten geen probleem vindt.
– ……….
Wat is voor jou het moraal van het verhaal?
Verzet je Zinnen 